Een team met specialisten – het dilemma; we willen onderdeel zijn van het team EN we willen onze autonomie hebben.

In de intake gaat het over hoe mensen als gevolg van een re-organisatie bij elkaar zijn gezet. Het gaat ook over de beperking die ze ervaren in het invullen van hun functie. En er zijn woorden die gaan over het verlangen om meer met elkaar samen te hebben. Een team te zijn, maar hoe doe je dat als je vooral niet je vrijheid wil opgeven.

Het gaat over lidmaatschap en over autonomie. Wat ben ik bereid om op te geven? Als ik lid ben van het team? En wat levert dat dan op? En wat is dan de goede reden dat het er niet is? Zomaar vragen die er dan ineens zijn.

Hoe laten we ze dit ervaren?

Samen met collega Elvera maken we een programma. Het is belangrijk om het over het dilemma te hebben en vooral om het te ervaren. We pellen het af via de systemisch as en hebben het over waar de specialist in eenieder op is gericht en waar het teamlid in eenieder op is gericht. Samen zoeken we naar het bespreekbaar maken van alleen en samen, als een polariteit. En ergens maken Elvera en ik samen de beweging, naar binnen richting het team in een denkbeeldige cirkel. Even stil staan om vervolgens in een draai naar buiten naar de plek van het zijn van specialist.

We herhalen de beweging, naar buiten en naar binnen en we sluiten af door weer naar binnen te draaien. We kijken elkaar aan: ‘Het is er allebei, alleen en samen!’ Hoe waardevol zou het zijn als mensen dit zelf kunnen ervaren? De beweging in hun zelf en als team? Praten over wat je dan voelt, naast de goed onderbouwde specialisten-taal. We maken een programma wat precies hier over gaat.

Op de dag zelf

En dan op de dag zelf werken we naar de beweging toe van binnen naar buiten, van team naar specialist en weer terug. Allebei vinden we het spannend, gaan we dit nu echt doen. Het loopt naar de beweging toe, er is spanning in de zaal. Er is genoeg gesproken, het is nu echt een kwestie van doen. We leggen uit wat we willen doen, dat het gaat over het ervaren van de beweging en kijken wat dat oplevert. Na de beweging is er een andere werkelijkheid. ‘Dit is waar het over gaat’ is de gemeenschappelijke afdronk. Het is echt fijn om steun te ervaren van het team, zowel naar binnen als naar buiten gericht.

Elvera en ik kijken elkaar triomfantelijk aan. Onze blikken wisselen uit, ik zie in haar ogen iets van trots een kinderlijke triomfantelijke twinkeling. We ronden het programma van de dag met de groep af. Een bijzondere dag en het team wil meer. Niet meer de individuen maar het team. De mensen verlaten één voor één de zaal, het druppelt leeg. En als we na een kwartier alleen zijn beginnen we heel hard te juichen. ‘Zo dit was echt heel tof’.

Durven te bewegen, en geniet dan van wat het oplevert.