De wijze lessen bij Airbus
De wijze lessen bij Airbus
Afgelopen week mocht ik in Toulouse bij Airbus op bezoek. Het was als onderdeel van een drie daagse workshop met een nieuw team. Het team kreeg een rondleiding langs het vlaggenschip van Airbus, de A380, en ging daarna in gesprek met de HR directeur van Airbus. Doel was om te leren van een triple A brand zoals Airbus. Ik was ook onder de indruk en heb ook een simpele les overgehouden aan dit bezoek. Namelijk de les van de kracht van groots denken en eenvoudig uitvoeren. In dit blog neem ik je graag mee op mijn vlucht. Eigenlijk had je erbij moeten zijn.
Alleen de feiten al
Bij het maken van zo’n apparaat komt heel veel kijken. De grootste onderdelen worden gemaakt in vijf verschillende landen in Europa. Deze onderdelen worden via de lucht of over zee vervoerd naar Toulouse. De A380 vervoert 544 passagiers, in één keer. Met bewondering liet ik de feiten op mijn inwerken. Als het zo groot wordt dan is het ook nodig om groot te denken en de complexiteit los te laten. Als het linksom niet kan dan gaat het rechtsom. Zo werd bijvoorbeeld een lokale weg verbreed, omdat het transport van de vleugels niet over de snelweg kon een lokale weg verbreed. Uiteraard in nauw overleg met de bewoners. En dan hebben ze het even over een lokale weg van 240 kilometer. Dat is op 33 kilometer na de breedte van Nederland (exact 273), slik.
Zo simpel kan het niet zijn
Na de reguliere rondleiding bij de Airbus 380 ging de groep in gesprek met de HR directeur. Ik was duidelijk onder de indruk. Dat kwam ook door de eenvoud van de boodschappen, “we make things fly” en “love at first flight”. Heerlijk helder (Heineken)! De complexiteit en de omvang, ongelofelijk! Hoe laat je zoiets vliegen. In het gesprek dat ontstond tussen de groep en de directeur HR werd ik gegrepen door zijn eenvoud. Ik realiseerde mij dat je complexiteit alleen maar kan vangen met eenvoud of zoals ik het verwoorde met mijn aantekening ‘The complexity drives the simplicity’. Maar op een gegeven moment ging de boodschap van eenvoud mij irriteren. Het kan toch niet zo zijn. Mijn oordelende ego ging met mij aan de haal en zo kon ik het geheel niet meer overzien. Ik zat zelf te vermijden, iets waar we de workshopleden een uur daarvoor nog hadden uitgelegd.
De drie vermijdingsreacties volgens Scharmer
Mensen hebben drie gebruikelijke vermijdingsreacties die hen verhinderen de gevolgen van hun acties in te zien (1) ontkenning, (2) cynisme en (3) ontmoediging.
De meeste algemene strategie om de realiteit niet onder ogen te zien is ontkenning. We houden onszelf zo binnen onze eigen realiteit en sluiten onszelf voor verandering. We zien alleen die dingen die we snappen.
De tweede reactie is cynisme. Als het resultaat van een overeenkomst overduidelijk is geworden, is cynisme een makkelijke manier om je eraan te onttrekken. Mensen die cynisch zijn, creëren afstand tussen henzelf en de gevolgen van hun handelingen door te zeggen: het heeft toch geen zin.
En als niet één van deze beide strategieën ter vermijding van de werkelijkheid spelen, ligt er een derde op de loer: ontmoediging, depressie. Depressie ontzegt ons de kracht tot het collectief bewerkstelligen van een verschuiving van die werkelijkheid in positieve richting. Depressie, ontmoediging, koppelt ons zelf los van ons Zelf op het niveau van de wil tot het hogere. Angst belet ons los te laten wat vertrouwd is, zelfs als we weten dat het niet werkt en ons op ons pad tegenhoudt.
Mijn eigen ontkennende ik
Zo had ik ook last van de drie stemmen en zat ik te vechten met de omvang, met de HR directeur en met mezelf. Uit de situatie en volledig niet meer verbonden met de jongensdroom van de 380 die in de naast gelegen mega-hal werd geassembleerd. Niet meer open voor wat dit verhaal mij te vertellen had. Of nog specifieker:
Mijn ontkenning: De omvang van de 380 en de bijbehorende logistieke samenhang was zo groot dat het even met mij aan de haal ging. Of nog beter gezegd, als het zo complex is dan kan het toch niet zo simpel zijn.
Mijn cynisme: Mijn cynisme kwam op door mij te richten op de HR directeur, ‘typisch Frans’, ‘veel aan het woord’, ‘te eenvoudig’.
Mijn ontmoediging: Ik werd er heel erg moe van en was zo letterlijk aan het afhaken. En ondertussen was ik mezelf aan het afvragen of ik bij mijn partner niet de opmerking moest maken, ‘dit is toch te simpel!’
‘A plane is a dream’
A plane is a dream
Ik werd wakker geroepen door Laura die letterlijk zei, bijblijven hoor. Zo kon ik ook weer kijken naar mijn eigen stemmen en naar het verhaal. Jemig, hoe snel je door je eigen gedachten in de maling wordt genomen. Ik kwam langzaam uit mijn oordeel en kon mij weer verbinden met het grotere geheel. Het is helemaal niet zo dat complexiteit de eenvoud drijft. De eenvoud maakt een grote (en complexe) droom mogelijk. Ze beginnen er gewoon aan. Kilometer voor kilometer leg je zo 240 kilometer af. Airbus denkt groot en voert vervolgens eenvoudig uit. Zo simpel is het!
Ik vind dat meer bedrijven dat zouden moeten doen. Groter denken en eenvoudiger uitvoeren. Bij Airbus voel je de grootsheid en de omvang. Daar laten ze zich echter niet door afleiden. De grootsheid maakt namelijk ook dat ze gewoon doen. Ik ben ervan overtuigd dat we eerder geneigd zijn tot kleiner denken en we daarom niet eens aan doen toekomen. Wat is het nut immers nog als je net een meter vooruit komt. Denk eens groter in 240 kilometer en zet vervolgens eenvoudig de eerste stap. Dat geeft toch een hele andere intentie en energie. De energie van een jongensdroom. En zo sloot de HR directeur van Airbus ook af : ‘a plane is a dream’.