Morgenochtend is het volle maan. De vorige keer was ergens begin december en toen zat ik bij een twee daagse workshop potentieel van Jan Jacob Stam. Ergens aan het einde van de dag was het mijn beurt. Mijn vraag, het ging vooral over klaar met dingen zijn en tegelijkertijd ook zo van die dingen houden. Ik wil er los van en ik wil ermee verder. Klaar met systemisch werken en ook er heel erg van houden. Ik voelde de knoop in mijn maag. In het gesprek wat ontstond keken we allebei vooruit in de verte, Hij mompelde iets over het beeld voor ons, ver weg… de volle maan kwam boven de horizon uit. Het beeld raakte mij, ik kreeg tranen in mijn ogen, de maan betekent veel voor mij.
Voorbij zijn aan alles
Jan Jacob vroeg mij iemand te kiezen voor wat het leven van mij wilde. Twee keer koos ik een representant. Twee keer was de energie in plaats van willen meer moeten. De polariteit van alleen en samen was zo duidelijk voelbaar. ‘Je kiest steeds de verkeerd en grijpt daardoor mis! Kies eens iets groters, dat verder weg ligt, bijvoorbeeld de maan, als ik het zou mogen zeggen’. Daar was de maan weer, iets hoger nu. Ik was weer geraakt en het gaf een stilte in mij, mijn lijf ontspande, daar kan ik op vertrouwen. Gewoon omdat het los van alles is, los van de loyaliteiten en patronen van anderen en mezelf waar ik in kom. ‘Voorbij aan theorieën, voorbij aan modellen, voorbij aan alles’, zei Jan Jacob. Dat besef, doen wat echt is, dat kwam diep binnen.
De maan ver weg als baken
Door het beeld van de maan is er ook iets anders bijgekomen. Namelijk dat ik in situaties merk dat ik mij beter kan verbinden met de wens van de toekomst. Als een hoger doel waar een situatie los naartoe wil of kan evalueren. Dan zijn er automatisch ook andere inzichten. Inzichten die komen in de vorm van verhalen. Een soort van ooo ja belevenissen. ‘Zo is het ook!’ Ik kan erom glimlachen ook omdat de cirkel dan rond wordt. Werken met verhalen, de fenomenologische manier van werken. Het zet mij nu op een spoor van verdieping. Wat is fenomenologisch dan in essentie? Waar komt het vandaan en hoe kan je er echt mee werken? Het maakt mij bewuster van waar ik mij door laat leidden. Door de liefde, de positieve intentie die is ingesloten in organisaties en hun teams of het potentieel dat onbenut blijft. Het is er allemaal en voor nu is dat goed. Of durf ik nog niet te zeggen dat het gaat om een universele kracht als de liefde. Waar ben ik in het bedekken ervan dan loyaal?
Werken met wat de toekomst wil
Ik besef mij dat ik het ook spannend vind om los te zijn van alles. Het vraagt om dicht bij mezelf te zijn en echt te doen waar een situatie om vraagt. Er woorden aan te geven, ze uit te spreken en kijken hoe ze mensen vervolgens weer aanspreken. Telkens weer stil staan bij de vraag – wat wordt er in deze specifieke situatie gevraagd? En daar dan naar handelen, misschien wel vanuit de impuls en tegelijkertijd nog steeds met zorgvuldigheid. Niet meer werkend met wat ieder individu wil. Maar mezelf blootstellen aan wat de groep wil. Wederom vanuit de toekomst. Door open te staan voor de wensen van een geheel vernieuwde versie van het team. Ik weet dat ik dat kan en wat het oplevert als ik dat doe. Een deel in mij zou het concreter willen opschrijven maar dat lukt mij nu nog niet.
Een casus uit de praktijk
Zo had ik recent een groep die duidelijk zijn wens kenbaar maakten. Ze wilden werken aan structuur, en dan vooral aan het maken van plannen. Ik was in eerste instantie een beetje verbaasd. Totdat we stil gingen staan bij wat terecht was gekomen van de plannen van het afgelopen jaar. Dat viel vies tegen, was de gezamenlijke afdronk en dat was ook wel pijnlijk. Wat wordt hier nu gevraagd? In het team ontbrak het namelijk echt niet aan structuur-competenties. In het geheel niet! Als er zoveel structuur potentieel is dan is het hard werken om het niet te benutten. Wat is dat dan? Ik stelde mezelf de vraag terwijl ik naar buiten keek. Ik zag de maan, een klein streepje was er. Daar was het besef… wat als ik los van alles doe wat er nu nodig is?
Die dag liep geheel anders dan verwacht. In plaats van structuur en praten over verantwoordelijkheden gingen we kijken naar een ieders verbinding met de organisatie en met elkaar. Een prachtige dag ontvouwde zich en in de avond keek ik om mij heen en zag verrukte en vermoeide gezichten.
Wat het leven met mij wil
Door op zo’n manier te werken wordt het voor mij wel super helder. Bij helder denk ik aan de volle maan, als een gids. Ik heb de momenten dat het volle maan is in mijn agenda gezet om te reflecteren. Nu bedenk ik mij dat het dan mag gaan om vooruitkijken. Hoe gaat het op mijn pad, mijn echte pad van wat het leven met mij wil. Dat is anders dan ik voorheen deed, namelijk om mij heen kijken met als vraag, doe ik het wel goed? 1-op-1 ten opzichte van iemand of iets anders. Wat is dan goed? Komt dat uit mij of uit de ander. Ik mis dan een referentiekader. Iets of iemand bepalends, misschien wel de maan als heldere bron. Het is fijn om mijn perspectief verder vooruit te leggen, aangesloten op wat er op mij afkomt, wat het leven met mij wil.