Deze week publiceerde ik de podcast met Martje Kemperman waarin we samen stilstonden bij persoonlijke monsters en organisatie spoken. Een gesprek dat de kern raakte van persoonlijke ontwikkeling en eenieders eigen monsters. Of zoals Martje het als professioneel monster temmer noemde, ga in gesprek met je eigen monster, geef hem een stoel en praat met je monster. In mijn woorden zijn monsters technieken om te overleven. Ervaringen in je opvoeding en carrière maken tot wie je bent en maken ingesleten en voorgeprogrammeerde reacties. Een ‘If then …. else ….’; één van de meest gebruikte syntaxen in programmeertaal. Mijn monster komt op indien ik het gevoel heb dat ik niet wordt gezien. Dat is best heftig en tegelijkertijd kan ik dan ook knap irritant zijn. Na jaren van zelfontwikkeling en reflectie steekt hij zo af en toe nog de kop op. Vervolgens kan een demoon nog extra worden getriggerd door eerdere ervaringen in je familiegeschiedenis. Dit kan best versterkend werken, zeker als het in beide familielijnen zit. Bij mij is zichtbaarheid aan beide kanten van de familie bijvoorbeeld een ‘dingetje’.
In de podcast hebben we het samen ook over het al dan niet bestaan van collectieve monsters. Het antwoord van Martje is verfrissend. Volgens haar zijn ze individueel en het mooie vind ik dat het daarmee ook eenieders individuele verantwoordelijkheid is. Verantwoordelijkheid om met al hun monsters op bepaalde situaties te reageren en iets te doen of juist te laten. Daarmee voorkom je ook dat het probleem in het midden wordt gelegd en uiteindelijk van niemand is. Het beeld van een team met individueel allemaal competente managers maar in het collectief een besluiteloze hap komt dan in mij op. Systemisch gaan we dan kijken naar de onderliggende reden of waar de besluiteloosheid een oplossing voor is. Dit zijn bij nader inzien monsters van een andere soort. Martje kiest hier bewust het woord spoken voor. Prachtig! Iets wat onbewust nog rondwaard omdat het nog niet weg kan.
De kracht zit vervolgens in de combinatie. Hoe kan het hier spoken en hoe reageert iedereen hierop. Dus als het spannend wordt wat gebeurd er dan en hoe reageren de individuen met hun eigen monsters. In opdrachten maken we mee dat het ook zo belangrijk om beide te benadrukken en dus ook beide te contracteren, dus niet alleen het individuele maar met het hele spookhuis en muppetshow. Dat is het moment dat Lencioni beschrijft in zijn boek de vijf frustraties van teamwork; het moment dat teamleden de overgang maken van betrokkenheid naar eigenaarschap. Of zoals wij het noemen, het moment dat je merkt dat mensen echt instappen.
Is het herkenbaar? Wat is jouw monster als het spannend wordt? En heb je wel eens het idee dat je spoken ziet in de organisatie waar je werkt?
Wil je de podcast beluisteren. Dat kan via de volgende links:
Apple: https://tinyurl.com/y5npq9ss
Spotify: https://tinyurl.com/y5y8buj6